Rozdział 14

          To nie tak, że ja nigdy nie chciałem mieć rodziny. To sam fakt, że wszystko jest coraz bardziej pogmatwane. Jeszcze jakiś czas temu byłem zwykłym chłopakiem ze szkoły średniej, któremu się w dupie poprzewracało i popadł w depresje. Z dnia na dzień znalazłem się świecie pełnym magii i śmierci. Czemu magii? Czy istoty nadnaturalne, to nie magia? W każym razie... Jestem tak naprawdę jeszcze gówniarzem, a raczej gówniarą. Nawet nie wiem w jakiej osobie o sobie myśleć! To nie jest normalne, prawda? Nie dość, że zmuszony byłem zmienić płeć (moja rodzinka, jak i inni ludzie słysząc gdzie byłem wysłaliby mnie do psychiatryka), to jeszcze oczekują ode mnie adopcji dziecka. Dla Ashtona to jest super. Namawia mnie każdego dnia, ale to nie jest normalne, że dziecko wychowuje dziecko. Tak, mam siebie za dziecko... I co w związku z tym? To wszystko mnie przerasta. Jest za dużo na mojej głowie. Podziwiam osoby, które dają sobie rade z okresem, a co dopiero z wychowaniem dziecka.
           - Calum, ale pomyśl! Bylibyśmy rodzicami, przekazywali mu, lub jej, nasze zainteresowania. Wyobraź sobie, jakie super to dziecko będzie - Irwin znowu mnie próbował zachęcić.
          - Jeżeli przez rodzinę rozumiesz typowe zachowania, czyli ty pracujesz, ja się zajmuje dzieciakiem, to na to nie licz. Nie zapominaj ze jest nas dwóch chłopaków - Wytłumaczyłem, ale słysząc moje słowa zmierzył mnie wzrokiem, po czym wybuchnął śmiechem. - Oh, Ashton. To nie jest zabawne - powiedziałem, uprzednio przewracając oczami. - Nie mam typowej, kobiecej natury. Wygląd to jedno, dusza to drugie. - Mówiłem, gdy nagle naszła mnie naprawdę mądra myśl. - Wiesz... To, że ktoś wygląda tak, a nie inaczej, może być tylko zmyłką. Wytapetowana dziewczyna może być mąrzejsza, niż dziewczyna, która nie maluje się wcale. Może i głupie porównanie, ale to odnosi sie do tego, że mam ciało dziewczyny. To, że je mam, nie znaczy, że w środku się zmieniłem.
           Ashton nie myślał chyba w ten sposób, więc skinął tylko głową, a następnie siedział cicho prawdopodobnie analizując wszystko od początku. Przecież nie wiemy, czy sobie poradzimy. O dzieciach nie wiemy nic, a to też nie jest godzinna opieka, tylko długie lata. Dopóki nie skończy osiemnastki, będziemy za niego odpowiedzialni. A jeszcze do tego dochodzą wydatki... Zaczynam gadać jak kobieta, czy to nie jest pieprzona ironia?
          Odkąd przyszła do nas Leila minęły dwa tygodnie. Od tamtej pory miewaliśmy głównie ciche dni. Każde z nas głównie rozważało za i przeciw zakładania rodziny. Oczywiście Ashton, jako optymista był za, ja natomiast przeciw. Może i dobrze, że nie byliśmy jednego zdania, bo podjęlibyśmy jeszcze zbyt pochopne decyzje.
          Dwa tygodnie zleciały naprawdę szybko, a w naszym domu znowu pojawił się gość, ale spodziewany. Leila rozsiadła się wygodnie na kanapie, ja na fotelu, a Ash na podłodze.
         - I jak? - zapytała.
         - Nie zdecydowaliśmy jeszcze - powiadomił Irwin. - Ciągle o tym myślimy.
         - Mhm - skinęła głową. - Macie jeszcze około siedmiu miesięcy. Albo nawet sześciu, bo jeżeli się zdecydujecie, to trzeba wszystko przygotować - uprzedziła.
        - Ja jestem na tak - wyskoczył nagle Ashton. - Już teraz mógłbym je wziąć. Jestem gotów podjąć się tego wyzwania. I chociaż miałbym zrywać noce, i chociaż miałbym przez to na początku ucierpieć, to wiem, że efekt będzie naprawdę dobry. Ale co do ciebie, Leila, to nie chcę żebyś odchodziła. Kochamy cię i nie chcemy cię stracić.
         Jego słowa poruszyły mnie na tyle, że poczułem, jak i we mnie coś się przełamuje. Leilana też była najwidoczniej wzruszona, ponieważ emocje ją poniosły i wtuliła się w chłopaka, dziękując. Poczułem ukłucie w brzuchu, które najwyraźniej oznaczało zazdrość. Uspokoiłem się myślą, że to tylko Leilana.
        - Powiedz mi, Lei. Co aktualnie dzieje się między tobą, a Luke'iem? - zacząłem. Przecież Leila nam ostatnio nic nie mówi.
        - No... Niezbyt ciekawie - spuściła głowę.
        - Lei, powiedz o co dokładniej - ponaglał Ash, tak samo zaciekawiony sytuacją, jak i ja.
        - No bo... Bo ja mam wrażenie, że to koniec. Luke zmienia się w bezwzględnego i okropnego potwora, który nie czuje do nikogo nic - Łza spłynęła po jej policzku. - Nawet do mnie. - Pociągnęła nosem. - Zamienia się w kogoś, kogo planował zabić. Kogoś. kogo razem próbowaliśmy powstrzymać, stworzyć klatkę i zamknąć na wieczność, ale on był zbyt silny. Widziałam, że z czasem siła Luke'a będzie większa, ale on o tym nie wie, więc opracował plan, który nie wypalił. Teraz jest wściekły i zabija by się uspokoić. Ostatnio poruszył Londynem, chociaż ludzie winią maszynę, jaką jest London Eye. Pokłóciliśmy się o to, a potem zniknął. Dlatego nie może się dowiedzieć. Nie chodzi o to, że odeszłabym, by dziecko mnie nie poruszyło, ale o to, żeby on nie dowiedział się o jego istnieniu oraz o to, żebym znalazła się jak najdalej. Ja naprawdę nie mam siły na to wszystko. Chcę odejść z tego świata - Dziewczyna opowiedziała nam wszystko.
           Potrzebowaliśmy chwili, na przeanalizowanie słów, które powoli do nas trafiały. To było trudniejsze niż myślałem. Jedna część mnie kazała się wręcz zgodzić, ale druga nie chciała przyjąć tych faktów. Wszystko toczyło się zbyt szybko.
           - Zgadzam się - szepnąłem. Ich głowy zwróciły się w moją stronę. - Teraz, gdy widzę, co się dzieje, wiem, że tak będzie lepiej.
           - Dobrze robisz, Calum. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy - Widziałem przez jej łzy uśmiech. Poczułem, że spełniam dobry uczynek.
           - Od czego się ma przyjaciół? - Odwzajemniłem uśmiech.
Calum dobroczyńca? Może i tak, ale teraz czekały mnie trudne chwile. Nauka opieki nad dzieckiem, a przy okazji pogodzić się ze śmiercią przyjaciółki.
__________________________
Hi, Hay and Hello!
Za wszelkie błędy przepraszam, pisałam w telefonie :P
Póki co był luźny tydzień więc napisałam wam rozdział! Może nie super długi(być może najkrótszy w historii Psychopathic), ale zawarłam w nim to, co chciałam.
Powoli zbliżamy się do końca części pierwszej, jak wrażenia? Wow jeżeli doprowadzę to do końca, to będzie pierwsze opowiadanie, które skończę. Myślę, że kwestia kilku rozdziałów, ale nie wiem dokładnie ile. Zobaczymy jak to wyjdzie, ale myślę, że maksymalnie 20.
Po raz kolejny chcę wam podziękować, że nadal jesteście. Pierdyliard razy powtarzałam wam, jak bardzo ważni dla mnie jesteście i to się chyba nigdy nie zmieni ;')
Mam nadzieję, że i ten rozdział skomentujecie.
A jak tam szkoła? Może podobnie jak ja poszliście do nowej? Czekam na wasze odpowiedzi w komentarzach x